Ποίηση

Κ.Π. Καβάφης

Περιμένοντας τους Bαρβάρους

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.


—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.


— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.


—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

__

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.


(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ο Σκοταδόψυχος ΦΑΝΦΑΡΑΣ:

Φαρμάκι έχω στην Ψυχή Φέρνει μαυρίλα θολερή...... Στα στήθια μου

Νύχτα αξημέρωτη ξανά, Με το πιοτό της με κερνά...... Εβίβα μου

Σκοτάδι πίνω για πιοτό, Πω πω πω πω πω πω πω πω,

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ, πωπωπωπω, πωπωπωπω

και το μυαλό μου είναι θολό, ...πωπωπωπω,πωπωπωπω

Έμεινα εμβρόντητος Στέλιο με την ποιητική "μεταφορά" σου η οποία με κάνει διακαώς να θελω να επανελθω στις αναρτήσεις
Ως μεσηλιξ συλλεκτης αντιλαμβανοντας το γηρας που ερχεται με διαφορετικο πλεον τροπο αλλα και ως φερεπλυς νέος που μαθαίνει ακόμα από τους λίγους - ευτυχως- έμβυους οργανισμους που συνεχιζουν να με εμπνέουν (η κορη μου, η γυναικα μου, ο σκύλος μου, οι τριανταφυλλιες στο μπαλκονι, ο φιλος μου ο Αδριανος, ο φιλος μου ο Βασίλης - "ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΧΡΥΣΑΦΙ!!!!!!"...τίποτα δεν κατλάβαν οι μαμελούκοι αγαπητέ Βασίλη) και με την "σημαίνουσα" παρατηρηση οτι ΕΥΤΥΧΩΣ οι βάρβαροι υπαρχουν ακόμα (για όλα τα συλλεκτικα δεινά φταίει η panini και μονο αυτη...) αναρτώ το κάτωθι ποίημα του Κώστα Ουράνη "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινώπορου Δείλι"

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.
Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.
Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να `ρθει ο αστυνόμος.
Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.
Θε να πουν: «Τι `ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα `ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα `ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει...

Αφιερωμένο στην φίλη μου Ann που περιμένωντας τα αποτελέσματα στις 18/04 εαν η αρρώστια έχει κάνει μετάσταση σκέφτηκε να μου παραγγείλει και τα τελυεταία χαρτάκια που μου λειπαν απο το Βελγικο πρωτάθλημα 2017-2018. Ολες οι σκέψεις και οι εγνοιες μου μαζι σου Ann...

Επειδή το συγκεκριμένο ποίημα έχει τραγουδηθεί και γίνει γνωστό από τα Διάφανα Κρίνα , είναι φοβερό πως αυτό και άλλα μαύρα τραγούδια τους που με συνόδευαν ως soundtrack στις μαύρες περιόδους της ζωής μου, αποπνέουν τελικά ένα αίσθημα αισιοδοξίας και ελπίδας. Μάταιης βέβαια αλλά σου δίνει το κουράγιο και την δύναμη έστω και λίγο να συνεχίσεις να κάνεις ότι μπορείς.
Όπως και τα χαρτάκια με έναν άλλο τρόπο!!!

Παναγιώτη μας έλειψαν οι αναρτήσεις σου

Παναγιώτη με τα παραπάνω λόγια σου άδραξα την ευκαιρία
και βρήκα "την δύναμη" μετά από ένα βράδυ στριφογυρίσματος στο μαξιλάρι
με πολλές σκέψεις να με βρίσκουν ακόμα και το ξημέρωμα να γράψω και εγώ δυο λόγια.

Πολλοί θα πουν 19 χρονών είναι τι έχει κάνει? Τι έχει ζήσει? Πόσα πράγματα έχει δει στην ζωή του? Μέχρι πέρυσι πήγαινε σχολείο. Αερολογίες για κάποιους αλλά και λόγια γεμάτα αγάπη και φιλία για άλλους.

Η στάση μου μέσα από την ωρίμανση που φτιάχνει ο άνθρωπος καθημερινά αποδεικνύουν τα παρακάτω λόγια. Έναν άνθρωπο που στέκεται σε πολλά αλλά πιάνει το αριστερό μέρος τους στήθους του και ξεχνάει άλλα τόσα γιατί γουστάρει ανθρώπους που ξέρει χρόνια και αν κοιτάξει κανείς στο κινητό του βρίσκονται στην λίστα της συχνής επικοινωνίας....

Με φίλους εμεγάλωσα
με φίλους θα πεθάνω
και αν είναι για τους φίλους μου
και τη ζωή μου χάνω!

Μέσα στο βούρκο της Ζωής
μέσα στην αδικία,
υπάρχει μια λέξη ιερή
που λέγεται ΦΙΛΙΑ!

Με εκτίμηση,
Μιχάλης

ananias έγραψε:Έμεινα εμβρόντητος Στέλιο με την ποιητική "μεταφορά" σου η οποία με κάνει διακαώς να θελω να επανελθω στις αναρτήσεις
Ως μεσηλιξ συλλεκτης αντιλαμβανοντας το γηρας που ερχεται με διαφορετικο πλεον τροπο αλλα και ως φερεπλυς νέος που μαθαίνει ακόμα από τους λίγους - ευτυχως- έμβυους οργανισμους που συνεχιζουν να με εμπνέουν (η κορη μου, η γυναικα μου, ο σκύλος μου, οι τριανταφυλλιες στο μπαλκονι, ο φιλος μου ο Αδριανος, ο φιλος μου ο Βασίλης - "ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΧΡΥΣΑΦΙ!!!!!!"...τίποτα δεν κατλάβαν οι μαμελούκοι αγαπητέ Βασίλη) και με την "σημαίνουσα" παρατηρηση οτι ΕΥΤΥΧΩΣ οι βάρβαροι υπαρχουν ακόμα (για όλα τα συλλεκτικα δεινά φταίει η panini και μονο αυτη...) αναρτώ το κάτωθι ποίημα του Κώστα Ουράνη "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινώπορου Δείλι"

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.
Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.
Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να `ρθει ο αστυνόμος.
Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.
Θε να πουν: «Τι `ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα `ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα `ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει...

Αφιερωμένο στην φίλη μου Ann που περιμένωντας τα αποτελέσματα στις 18/04 εαν η αρρώστια έχει κάνει μετάσταση σκέφτηκε να μου παραγγείλει και τα τελυεταία χαρτάκια που μου λειπαν απο το Βελγικο πρωτάθλημα 2017-2018. Ολες οι σκέψεις και οι εγνοιες μου μαζι σου Ann...

Χαίρομαι πολύ που η ανάρτησή μου σε έκανε να επανέλθεις στις αναρτήσεις!

Υπάρχει και εδώ χώρος και άτομα , που μπορούν -μέσα από την εκφραστικότητά σου - να αντιληφθούν κάτι από τα βαθυστόχαστα νοήματά σου. Εμείς οι πιστοί οπαδοί σου στο Facebοοκ, δε χάνουμε ανάρτησή σου.

Καλως (ξανά)ήρθες...

Eίμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. O άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Eίμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Yψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Eίμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Mας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Καρυωτάκης

Μια τρομερή ανάγκη   (Τσαρλς Μπουκόφσκι)
Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να  
είναι δυστυχισμένοι,
σώνει και καλά θα την βρουν τη  
δυστυχία  
σε οποιαδήποτε κατάσταση  
θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία  
να επισημάνουν  
ακόμη και το παραμικρό λάθος  
την απειροελάχιστη έλλειψη  
κι ύστερα θα γεμίσουν από μίσος
 κι εκδικητικότητα    
δεν καταλαβαίνουν ότι  
είναι τόσος λίγος  
ο χρόνος   για τον καθένα μας  
σ’ αυτήν την παράξενη  
ζωή για να προλάβουμε να   ολοκληρωθούμε;  
κι ότι το να σπαταλάμε   τη ζωή μας   έτσι   είναι σχεδόν ασυγχώρητο;  
κι ότι   δεν υπάρχει   ποτέ   τρόπος   ν’ ανακτήσουμε   όσα θα   χαθούν μ’ αυτόν  τον τρόπο  
για ΠΑΝΤΑ;

Don Fanourio έγραψε:Eίμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. O άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Eίμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Yψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Eίμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Mας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Κ. Καρυωτάκης

Εξαιρετικός ο Don, όχι μόνο στις εικαστικές του παρεμβάσεις, αλλά και στις ποιητικές επιλογές!

Ο Κώστας Καρυωτάκης, ένας από τους πρωτοπόρους της εποχής του στο χώρο αυτό. Και σε αυτό το ποίημα- σύμφωνα με τον Λίνο Πολίτη : "Για τον Καρυωτάκη είναι σαφές πλέον πως η εξωτερική παρακμή έχει καθρεφτιστεί στον εσωτερικό τους κόσμο, στερώντας τους τη δυνατότητα να επανέλθουν στην κατάσταση πνευματικής και ψυχικής συγκρότησης, που χαρακτήριζε τους δημιουργούς των περασμένων εποχών. Η Ποίηση, η δημιουργία, η τέχνη, είναι απρόσιτες και ανέφικτες για ανθρώπους που βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση παρακμής, παραίτησης και απελπισίας. "
και συνεχίζει
"Όπως μια διαλυμένη κιθάρα δεν μπορεί να δημιουργήσει μελωδικούς και αρμονικούς ήχους, έτσι και οι ποιητές της εποχής του Καρυωτάκη αδυνατούν να λειτουργήσουν ανεπηρέαστοι από το κλίμα παρακμής και διάλυσης που χαρακτηρίζει την πολιτεία στην οποία ζουν. Όταν περνάει ο άνεμος, όταν λαμβάνουν δηλαδή τα ποιητικά τους ερεθίσματα, καταλήγουν σε «παραφωνίες», σε κακής ποιότητας ποιήματα, καθώς τους είναι αδύνατο να δώσουν έργο αρμονικό και άρτιο, τη στιγμή που το είναι τους δονείται από τόσο αρνητικά συναισθήματα. "

imperium έγραψε:Μια τρομερή ανάγκη   (Τσαρλς Μπουκόφσκι)
Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να  
είναι δυστυχισμένοι,
σώνει και καλά θα την βρουν τη  
δυστυχία  
σε οποιαδήποτε κατάσταση  
θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία  
να επισημάνουν  
ακόμη και το παραμικρό λάθος  
την απειροελάχιστη έλλειψη  
κι ύστερα θα γεμίσουν από μίσος
 κι εκδικητικότητα    
δεν καταλαβαίνουν ότι  
είναι τόσος λίγος  
ο χρόνος   για τον καθένα μας  
σ’ αυτήν την παράξενη  
ζωή για να προλάβουμε να   ολοκληρωθούμε;  
κι ότι το να σπαταλάμε   τη ζωή μας   έτσι   είναι σχεδόν ασυγχώρητο;  
κι ότι   δεν υπάρχει   ποτέ   τρόπος   ν’ ανακτήσουμε   όσα θα   χαθούν μ’ αυτόν  τον τρόπο  
για ΠΑΝΤΑ;

Επίσης, μια απαισιόδοξη προσέγγιση από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο οποίος στα εβδομήντα τρία του παλεύει στο νοσοκομείο με την λευχαιμία γράφοντας μερικά από τα πιο δυνατά του ποιήματα. Αυτό είναι ένα απο τα τρια. Και το πρώτο από αυτά που κινείται στον ίδιο τόνο:

Απολογισμός
Κι άλλες χαμένες μέρες,
Ξεκοιλιασμένες μέρες
Εξατμισμένες μέρες.
Κι άλλες χαραμισμένες μέρες, σπαταλημένες μέρες, δαρμένες μέρες, ακρωτηριασμένες.
Το πρόβλημα είναι ότι το άθροισμά των ημερών μας κάνει μια ζωή, τη ζωή μου.
Κάθομαι εδώ
Εβδομήντα τριών χρονών
Ξέροντας ότι ξεγελάστηκα
Τα ΄κανα θάλασσα,
Τσιγκλάω τα δόντια μου
Με μια οδοντογλυφίδα που σπάει.
Σαν εμπορικό τραίνο που δεν τ’ ακούς όταν

Έχεις την πλάτη γυρισμένη. _______

Φοβερα και τα δυο σχεδον ανατριχιαστικα....

ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ Η ΑΥΓΗ
Σαρλ Μποντλέρ

Σαν η άσπρη και ροδάπαλη αυγή στο μεθυσμένο
σινάφι μπει που ως τρωκτικό το ιδεώδες βλέπει,
μυστήριο βγαίνει εκδικητικό και μετατρέπει
τον άγγελο σε κτήνος της κραιπάλης ναρκωμένο.
Στους ουρανούς τους έμπνους έν' άφταστο γαλάζιο χάσμα
γι' αυτόν που ακόμα νείρεται με ρεμβασμό και οδύνη
ανοίγεται και ως βάραθρο τερπνό τον καταπίνει.
Και ιδού, ερατή θεά μου, αγνό και πάμφωτο εσύ πλάσμα,
μες στα καπνίζοντα συντρίμμια ηλίθιων οργίων,
οι πιο λαμπρές και ρόδινες και ελκυστικές μνήμες,
στων ανοιχτών ματιών μου υπερίπτανται τις λίμνες.
Τη φλόγα έχει ο ήλιος κατασβέσει των κηρίων
μα να, το νικητήριο φάντασμά σου είναι πάντα
όμοιο, ω ψυχή-αστραπή, με αθάνατο ήλιον αναστάντα.

Ν

Συγνώμη προκαταβολικά

Michalis76 έγραψε:Ν

Συγνώμη προκαταβολικά

Φίλε σου μοιάζει λίγο!!

Μιχάλη μη ζητάς συγγνώμη!! Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες!!

Εξάλλου είναι στο πλαίσιο που ανέβασε ο πολύ καλός μου φίλος Νίκος:

https://www.youtube.com/watch?v=5Jl9nwucjmE

Βέβαια ο καλός μου φίλος το ανέβασε λειψό, γιατί -για τους δικούς του λόγους- παρέλειψε τα παρακάτω:

Και το μυαλό σου είναι θολό και το δικό της πιο λειψό...
Σας εθολώσαν τα λεφτά γειά σου Φανφάρα φαφλατά!!

Υ.Γ. Η καθυστερημένη απάντηση για αυτό ήταν, γιατί είμαι άσχετος περί των ελληνικών ταινιών και χρειάστηκε να μου κάνει σκονάκι γνωστός φίλος. Έτσι, αφού το μελέτησα στο youtube πρόσθεσα και την απαραίτητη τελική επισήμανση.

stelios33 έγραψε:

Michalis76 έγραψε:Ν

Συγνώμη προκαταβολικά

Φίλε σου μοιάζει λίγο!!

Χαχαχαχαχα έχουμε την ίδια αγάπη για την ποιηση...
Ειδικά στους ουκρανους τροβαδούρους!

Ένα απόσπασμα απο το ποίημα <<ο θεατρίνος>>:

Δύσκολη συνήθεια η απλότητα
Κι άλλο τόσο ανέφικτη η ταπεινότητα
Ένας θεατρίνος είμαι δίχως ταυτότητα
Θέατρο παίζω με μονολόγους και σκοπιμότητα.

Αγγίξατε ευαίσθητη χορδή με τον Μπουκ Σπυράκο και Στέλιο...
Αγαπημένος όσο λίγοι!
όσο για Mπωντλαίρ χθες ήθηλα να ποστάρω το Spleen!

Έντγκαρ Άλλαν Πόε - Όνειρο μέσα σε όνειρο

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησε να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ΄ όνειρο
Είναι αλήθεια, όπως το λεγες΄
Αν, όμως, η ελπίδα πέταξε
Μες σε μια νύχτα ή μια μέρα,
Μες σ΄ ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι΄ αυτό λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μέσα σε όνειρο...

Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό
Μιας θαλασσοδαρμένης ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
Κόκκους χρυσούς της άμμου-
Πόσοι λίγοι! Κι όμως πως γλιστράνε
Από τα δάχτυλά μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ-καθώς θρηνώ!
Θεέ μου! μήπως θα μπορούσα
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεέ μου! πως θα κατορθώσω
Μόνο ένα απ΄ το ανίλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;

Ένας Ελύτης δεν πρέπει να λείπει απο την συλλογή μας...

Οδυσσέας Ελύτης
Ο Αγαμέμνων

Γρήγορα που σκοτεινιάζει. Φθινοπώριασε
δεν αντέχω τους ανθρώπους άλλο. Χώρια εσέ

Που μιλάς και η νύχτα κλαίει σαν το σκύλο σου
προδομένος απομένει — ποιός; Ο φίλος σου

Αγαμέμνων Αγαμέμνων άμοιρε που σου-
που σου ’μελλε να τό ’βρεις απ’ τη γυναίκα σου

Άσ’ τον άνεμο να λέει άσ’ τον να λυσσά
κάποιος θα ’ναι ο Αγαμέμνων κάποια η φόνισσα

Κάποτε κι εσύ θα φτάσεις — ποιός; ο νικητής
αλλά βασιλιάς μιας χώρας ακατοίκητης

Και το ένα σου Αγαμέμνων και το δέκα σου
θα μετράει στα δάχτυλά της η γυναίκα σου.

Ωραίο topic παιδιά αυτό, δεν το είχα πάρει χαμπάρι! Μπράβο στον εμπνευστή του! Και μιας και ο Βασίλης (viking4a) ενόψει του ερχομού του έγραψε κάτι για παλαιοπωλεία, σκέφτηκα σχετικά να προσθέσω στο νήμα το κάτωθι:


Οι παλιατζήδες

Μες στο μουντό απόγευμα πέρασαν και φώναξαν
οι παλιατζήδες
σε κλίμακες φωνές και αποχρώσεις
μακρόσυρτοι ανατολίτες ψάλτες
τις ώρες της μοναξιάς
θέλοντας ν’ αγοράσουν

Έτσι η ψυχή μου πουλήθηκε χωρίς ασήμι
πήρε το κατόπι τους γυρολόγους
κι όμοια μαζί τους ήχησε η φωνή της
πουλί που δε φροντίζει για το αύριο
αγόρασε κάστρα και σύννεφα
αλήτεψε αρματωμένη σε δρόμους και ουρανούς
όλα τα καλοκαίρια

Ε, παλιατζήδες
άρχοντες του τέλους κάθε ιστορίας
του χρόνου απολογητές
ψυχροί εκτιμητές της ποίησης
κάποτε στη σωστή τιμή
τα ποιήματα του πολεμιστή της στράτας
ποιητή της ερημιάς, διαλαλήστε

Από τη συλλογή Ερημιά (1988) του Μάριου Μαρίνου Χαραλάμπους

Ένα μικρό δείγμα από την ποιητική μου συλλογή που εξέδωσα την 01/04/2018 με παροιμιώδη τίτλο "Welcome back ananias"

Παρακαλώ για την επιείκεια σας...


Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

καλημέρα,
να προσθέσω και εγώ απο τον μέγιστο Ελύτη και τον Μπέρτολτ Μπρέχτ σε μουσική του
Χατζιδάκι:
Το Εμβατήριο για λεηλασίες
Γιατί τα παλληκάρια μας κι οι κόρες μας γιατί,
πια δε γνωρίζουνε αίμα και δάκρυα τι θα πει.
Γιατί το μόνο αίμα να `ναι απ’ τα σφαχτάρια,
γιατί τα μόνα δάκρυα που λάμπουν το πρωί
να ’ναι η βροχή που ανθίζει την ελιά πάνω στη γη με ορμή.

Ο βασιλιάς καινούργιες χώρες θα κατακτήσει
και τη φελλάδα των φτωχών κι αυτήν θα την ζητήσει
Του κόσμου το βασίλειο λαμπρά για να στηθεί
πρέπει το φτωχοκάλυβο να ξεθεμελιωθεί.

Πηγαίο ταλέντο Αργύρη...

"Μακρύς ο δρόμος, δεν είμαι μόνος..."
https://www.youtube.com/watch?v=pVJ6HR02E80

Ανάργυρε να ανεβάσεις κι άλλα δικά σου σύντομα!!!

Mε πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Aπάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

Νίκος Καββαδίας